HSDD, daar wordt je depressief van!

TROS Radar komt met twee uitzendingen over de invloed van de farmaceutische industrie op het misbruik van medicjnen in Nederland. Schokkend?
De farmaceutische industrie legt zich al jaren toe op het ontwikkelen van ziekten (letwel ziekten!), die eigenlijk die naam niet verdienen. Voorbeelden zijn veroudering, stemmingswisselingen, verlegenheid, piekeren, botontkalking en de menopauze.
Een ander voorbeeld is HSDD, oftwel Hypoactive Sexual Desire Disorder in het Nederlands: wat weinig zin om te vrijen. Dat dit naast lichamelijke oorzaken (verwijdering van de eierstokken) ook een psychische component heeft zal duidelijk zijn. Overigens is die er ook bij de verwijdering van de eierstokken, vaak. Maar het stond nog niet in het handboek psychiatrie, de DSM (vrij vertaald: het Diagnostische en Statistische handboek voor Mentale stoornissen) Niet lang na het congres op Cape Cod in 1997, krijgt het verminderd seksueel verlangen bij vrouwen, deze naam. De ziekte wordt opgenomen in het internationale handboek.
Nu weer de farmaceutische industrie (en meewerkende artsen) aan de slag om er een medicijn voor te maken en gelukt: Flibanserin. Een anti-depressief middel. In 2007 werd in het Ziekenhuis in Nieuwegein nog een onderzoek naar de effectiviteit gedaan!
Dat er nu uitzendingen aan worden besteed is uitstekend, maar wat laat. Rond 1986 mocht ik bij uitzondering mee naar een congres in Luxemburg over Prozac. In de trein, s’ochtends om een uur of elf kregen wij een enquete in te vullen over onze gedachten of Prozac mogelijk ook voor te schrijven zou zijn als middel tegen Anorexia Nervosa of Boulemie, want een effect hierop bleek daar een “bijwerking” van te zijn. Zie een aantal jaren later: voorschrijven.
Er bestaat, zo heeft men mij verteld, een zwarte lijst van artsen bij de Farm. Industrie die hier niet aan mee werken of te weinig voorschrijven. Ik sta daar zeker op, want ik wordt nooit meer verleid tot het bijwonen van congressen, presentaties e.d. Ik heb dus makkelijk praten.
Dit probleem is niet op te lossen door maatregelen van bovenaf, maar door een mentaliteitsverandering van onderaf. En dat is lastig.
De patient zelf kan ook meer aan het stuur gaan zitten door zich breed te laten informeren. Niet pas als je ziek bent, zoals je hierboven al kunt zien. Tips: “Wat artsen je niet vertellen” (boek van McTaggart) en Medisch Dossier, uitgegeven door Ode.

Anjo