Syndroom van Down = Syndroom van Up

In een coachingsgesprek kwamen wij tot een aantal verrassende observaties of conclusies.

De meeste mensen die ik mag coachen hebben een hoge intelligentie en zijn niet altijd even gelukkig; op zijn zachts gezegd.

Wat meer en meer blijkt is dat hun(ons) denken en verstand hen(ons) voor de voeten loopt.

Zij zijn in staat om allerlei werkelijkheden te bedenken die problemen bevatten die zij met hetzelfde verstand moeten oplossen.

Natuurlijk heb je mensen die beginnen bij problemen, de DIPpers (Denken in Problemen) en anderen die starten met oplossingen, de DIMmers (Denken in mogelijkheden). Maar dat is ook een geraffineerde gedachtekronkel, want waar je ook begint, de cyclus van het denken gaat rond problemen en het oplossen van die problemen. En dan denken wij ook nog dat wij het denken zijn. Het is nog veel erger: Daar worden wij blijkbaar niet gelukkiger van.

Toen wij in de coaching op zoek gingen naar wezens die in hun gedrag gelukkiger blijken kwamen wij uit bij de Hond, de Poes, jonge Kinderen, maar ook veel mensen met het Syndroom van Down. Het was ook verrassend te realiseren dat deze wezens de overeenkomst hebben niet gehinderd te worden door een overmaat aan verstand en als zij dat een beetje hebben en het niet gebruiken waar het voor bedoeld is, nl effectief praktisch handelen, het geluksgevoel afneemt.

Zij hebben ook geen last van gedachtespinsels over Eigen Waarde of  Zinvol leven e.d.

Zou de kunst van het leven dan toch zitten in: wees als een kind, aanvaard wat is en leef in het Nu?

In ieder geval waren wij het erover eens dat het niet het Syndroom van DOWN zou moeten heten, maar het syndroom van UP. Wij waren ook een beetje jaloers.