Plan van Klink Klinkt te makkelijk.

Naar aan leiding van de publicatie van een rapport door de heer Ab Klink, nu werkzaam voor Booz &C heb ik ervoor gekozen om stukken uit de publicaties over de rapportage te halen om aan te geven dat de voorgestelde veranderingen te makkelijk worden beschreven en naar mijn idee uiteindelijk niet ver genoeg gaan als ze niet leiden tot een fundamenteel andere Zorg en vooral denken in de Zorg.

De citaten van de publicaties zijn schuin weergegeven.

Door in te zetten op kwaliteit kan 4 tot 8 miljard euro bespaard worden in de zorg. Focus op kwaliteit betekent ondermeer dat sommige behandelingen niet nodig zijn. Bovendien worden complicaties voorkomen. Zo is het mogelijk de stijgende zorgkosten het hoofd te bieden. Dat schrijven management consultants van Booz & Company in de publicatie ‘Kwaliteit als medicijn’.
 Ik denk dat dit sowieso een te kort door de bocht weergave is van het rapport:
–  Focus op kwaliteit heeft weinig te maken met het uitvoeren van onnodige handelingen.
–  De meest voorkomende onnodige handelingen in het traject van huisarts naar specialist zijn de Anamnese, het lichamelijk O/Z, laboratorium O/Z, sommige medicaties. Noch het uitvoeren hiervan, noch het weglaten ervan zullen de uiteindelijke kwaliteit veranderen; wel de belevening ervan.
– het weglaten van onnodige behandelingen voorkomt niet 1 op 1 complicaties.

Zorgprofessionals zien veel meer heil in kwaliteitsverbetering: complicaties vermijden, opnames vanwege medicatiefouten voorkomen, therapietrouw bevorderen en meer tijd uittrekken om samen met patiënten te beoordelen of behandelen nog zinvol is. Door die aanpak hoeft minder zorg te worden verleend.
– Complicaties vermijden is niet zomaar gedaan; dat geldt voor alle specialismen. Het weglaten van een behandeling kan ook complicaties opleveren.
–  Medicatiefouten zijn makkelijker te vermijden, vooral als elke hulpverlener van de patiënt de gebruikte medicatie kent. Waarom het EPD niet allang ingevoerd? Zoals in Zambia?
–  Therapietrouw heeft te maken met de intrinsieke motivatie van de patiënt en is dus een mentale kwestie. Naarmate de patiënt meer te vertellen krijgt over zijn behandeling en meer de consequenties krijgt voor zijn keuzes (uiteraard goed geïnformeerd) zal deze trouwer worden. Dat betekent dat de patiënt aan het stuur moet komen, zie hierna.
– Tijd uittrekken om samen met de patiënt …… is een essentieel paradigmaswitch:

• Het betekent dat de patiënt een stem heeft in de keuzes (Dat is nu zelden het geval)
• Dat de patiënt ook andere dan medische kenmerken kan inbrengen in deze discussie.
• Dat de patiënt zijn Zorg mag gaan sturen en daar dan uiteraard de consequenties van moet nemen en dat moet kunnen door “Objectieve” informatie ”op zijn/haar niveau”.
• Dat “Objectieve”  is al een probleem (zie farmaceutische industrie), want ook een promoverende oncoloog kan zijn experimentele behandeling om allerlei motieven aanprijzen en zijn selectie voor de te behandelen populatie is maar deels patiëntkenmerk gestuurd. Overigens is die experimentele medicatie vaak heel duur (indien niet betaald door de Farma); veel promoverende artsen overigens ook.
• Informatie geven ”Op zijn/haar niveau” is een vak apart. Ik heb daar de laatste jaren heel veel slechte ervaringen mee opgedaan in veel situaties; mijn vrienden en collegae ook. Ik denk dat een goed opgeleide informant met beslissingsbevoegdheid een enorme winst zou opleveren.

– Dat door die aanpak minder Zorg hoeft te worden verleend is niet zomaar waar. De behandelingen nemen af (maar ook de bezettingsgraad van de apparatuur etc), maar de informatie uitwisseling en de overleggen met de patiënt nemen toe.

Ook willen ze kritisch kijken naar behandelingen waarvan de meerwaarde onvoldoende wetenschappelijk is bewezen.

Iedereen die op de werkvloer van de Zorg staat weet dat wij geen buitenlands onderzoek nodig hebben om te weten dat dit het geval is. Vraagtekens waren er al jaren bij bijvoorbeeld het “amandel pellen” dat wij allen standaard ondergingen. Ook op orthopedisch vlak zijn er veel twijfels over het nut van sommige behandelingen. Andere minder belastende operaties voor hernia uit Duitsland bijvoorbeeld worden hier niet toegestaan. Wij moeten dan eerst weer zelf (kostbaar) onderzoek gaan doen.

Die groei in de kosten komt niet door de vergrijzing, zoals vaak wordt gedacht, maar vooral door toename van het aantal behandelingen.
Dit is ook een beperkte weergave van de werkelijkheid.
De kostengroei wordt deels bepaald door:
– “waste” in allerlei vormen binnen de primaire voortbrengingsprocessen van de zorg; onnodige behandelingen zijn daar een onderdeel van.
– een “communistische’ marktwerking waarbij de producent van het product een opgelegde prijs mag vragen in een bepaalde oplage, waarbij de afnemer geen sturing heeft over de prijs/kwaliteit verhouding die voor hem/haar specifiek geldt
– de klant / patiënt geen idee heeft wat voor (financiële, logistieke e.a. ) consequenties zijn (voor hem gemaakte) keuzes hebben.
–  Zorginstellingen in brede zin “territorium gedrag” vertonen en uiterst moeizaam tot een gelijkwaardige uitruil van toegevoegde waarden komen, zeker als zij er geen eigen “winst’ mee behalen. Een genetwerkte Gezondheidszorg levert zeker 20% verlaging van kosten op zonder kwaliteitsverlies. (Hoofdstuk 11 in Integratie Mens en Organisatie, Stoppen met Stilstaan, ACJ. Schuite, 2004)
– De ICT in de Zorg vooral bestaat uit “pakketten schuiven” in plaats dat het een enabler is van de primaire processen.
– Men om voor mij onbegrijpelijke redenen (behalve macht, angst voor controle, het mom van privacy) het EPD niet heeft omarmd. Dit zou het foutpercentage, het onnodig herhalen van handelingen enorm verminderen en beslissingen versnellen, met een “situational awareness’ in de hele Zorgketen van de patiënt. (zie Network Centered Warfare)
– Ketenomkering icm bovenstaande komt in de buurt van een besparing van 20 % zonder kwaliteitsverlies.

Initiatieven voor verbetering moeten volgens Klink komen van de werkvloer.
Dat is helemaal waar, maar daarvoor moet het denken van de mensen in de Zorg fundamenteel veranderen. En dat op alle niveaus. Gestart als verpleegkundige heb ik gemerkt wat boven dat niveau aan ” stroefheid” aanwezig is als het gaat om veranderen. Later als specialist, maar ook als organisatie adviseur, is mijn ervaring dat de Zorg 1 van de meest behoudende branches is die wij hebben.

DUS

Als bij een (r)evolutie het denken en doen van de mensen niet verandert,
dan verander je alleen van gevangenis.

Zorg op Maat, Zonder MeerKosten !!!!